Kreatywność, poszukiwanie inspiracji i odkrywanie nowych brzmień to dla prawdziwego artysty jedyna słuszna droga. O tym, że zdecydowanie warto stale poszerzać swoje muzyczne horyzonty doskonale wie Simen Borven, który w przerwach między podróżami po świecie z Leprous realizuje się artystycznie w ramach innych muzycznych działań. Miałam ogromną przyjemność porozmawiać z Simenem ponownie, tym razem o jego jazzowym projekcie, którego początki sięgają jeszcze czasów studenckich. Skąd pomysł, by grać jazz? Jak różni się rola gitary basowej w jazzie i w muzyce rockowej? Co szczególnego kryje w sobie Stambuł i muzyka wywodząca się z Bliskiego Wschodu? Między innymi o tym porozmawialiśmy w piątkowe popołudnie, na kilka dni przed premierą nowego wydawnictwa grupy SayWhat, o sympatycznym tytule Istansand.
 |
| SayWhat z Cenkiem Erdoganem |
(English version below)
Między Uchem A Mózgiem: Jak się masz w międzytrasowej przerwie? Pewnie, jak zwykle sporo się dzieje i dużo jest do zrobienia, zanim wyruszysz z Leprous do Stanów Zjednoczonych...
Simen Borven: Tak, staram się wykorzystać maksymalnie tę przerwę przed kolejną trasą Leprous. Mimo że jestem trochę osłabiony przeziębieniem, pracowałem dziś nad moim solowym projektem. Właśnie wybieram się na spacer z psem, zanim wróci moja rodzina.
Wydaliśmy z SayWhat nowy singiel, któremu towarzyszy video ze studia. To tytułowy utwór z naszego album "Istansand", który ukaże się ostatniego dnia lutego. Jak zawsze dużo się dzieje, w dodatku niemal jednocześnie!
MUAM: Super, to w takim razie chodźmy się przejść i opowiesz mi w międzyczasie trochę o jazzie i nadchodzącej płycie.
Simen: Taki jest plan!
MUAM: Oglądałam oba teledyski towarzyszące premierze "Istansand", pięknie oddają klimat współpracy i twórczą energię panującą w studiu. Wygląda na to, że świetnie wam się razem grało. Efektem waszej pracy jest niezwykle przyjemna, kojąca, relaksująca muzyka. Jaki zrodził się pomysł na tę płytę? Planowaliście nagrać ją właśnie w takim kształcie, czy to wydarzyło się naturalnie?
Simen: Głównym celem przy pracy nad tym albumem była współpraca z tureckim gitarzystą Cenkiem Erdoganem. Czterech norweskich muzyków spotyka mistrza gitary i dzieli się spojrzeniem na muzykę - taki mieliśmy pomysł. Znamy się z chłopakami jeszcze z czasów studenckich. Wtedy założyliśmy SayWhat. Nasza czwórka sporo grała wspólnie jak studiowaliśmy na akademii muzycznej. Później nasze drogi trochę się rozeszły, ale odnowiliśmy kontakty w czasie pandemii. Pewnego dnia napisał do mnie gitarzysta Steinar Jeffs i wysłał mi nagranie, które właśnie odkrył w sieci - jeden z krótkich filmików, w których Cenk Erdogan prezentuje swoje umiejętności. Dodał do tej wiadomości komentarz, bym koniecznie posłuchał tego fenomenalnego gitarzysty i zaznaczył, że jego styl pasowałby do muzyki Leprous i że jego styl jest zbliżony do ekspresji wiolonczelisty, z którym współpracowaliśmy, Raphaela Weinrotha - Browne'a. Raphael zagrał z nami w jednym z utworów, który jest na naszej pierwszej EPce (w "Kristiansand"). Postanowiłem zająć się tematem bardzo szybko :)
Napisałem więc do Cenka wiadomość z luźną propozycją. Odpisał mi, że oczywiście zna Leprous, ale co ważniejsze w tym przypadku - że z przyjemnością zagra z nami w ramach SayWhat i chętnie zarejestruje wspólnie album. Odpisałem więc Steinarowi, że świetnym pomysłem będzie nie tyle wspólny album Cenka z Leprous, ale raczej z SayWhat i że Erdogan jest na tak.
MUAM: Jesteś bardzo skuteczny! Jak dalej potoczyła się ta historia?
Simen: W styczniu 2023 roku pojechałem wraz ze Steinarem do Stambułu, by wspólnie coś skomponować z Cenkiem. Spotkaliśmy się ponownie, by nagrać razem materiał latem 2023 roku, już u nas, w Kristiansand. Trochę ten materiał czekał na swój czas, bo wszyscy jesteśmy dość zajęci. Ja wiadomo, podróżuję z Leprous, a koledzy mają własne projekty. Nicolay Svennæs, nasz klawiszowiec gra w Rendezvous Point (z Baardem Kolstadem z Leprous - przyp.red.) i jest producentem wielu norweskich artystów specjalizujących się w muzyce pop. Ciężko było nam ustalić terminy, które wszystkim by pasowały, ale w końcu uznaliśmy, że kiedyś musimy sfinalizować temat i nagrać album. Wydajemy "Istansand" na razie w formie cyfrowej, ale w przyszłości chcemy zarejestrować go w formie fizycznej i zagrać trochę koncertów. Nie tak długą cztero-pięciotygodniową trasę, ale chcemy odwiedzić Norwegię, Turcję i jeszcze kilka miejsc w Europie...
MUAM: Miło będzie posłuchać was na żywo. To drugie wydawnictwo SayWhat, prawda?
Simen:
Tak wydaliśmy EPkę w 2011 roku. Dawno temu... W 2022 ukazało się jej wzbogacone o kilka nagrań wznowienie pod postacią płyty "Scenery". Minęło
piętnaście lat odkąd ukończyliśmy studia. Wtedy też powstała zespołowa
nazwa. Wymyśliłem SayWhat, gdy graliśmy jeszcze bardziej funkowo i
progresywnie, ale po czasie postanowiliśmy skierować się w nieco
spokojniejsze dźwięki - nie mam pojęcia, dlaczego tak się stało, ale tak
wyszło. Uspokoiliśmy się trochę pod koniec studiów i zaczęliśmy pisać
bardziej pejzażową, filmową muzykę. Wyciszającą, nie tak skomplikowaną
technicznie i tak już zostało. Przede wszystkim jest to projekt, który
pozwala nam cieszyć się wspólnym graniem muzyki, spędzać czas z
przyjaciółmi. Raczej w tym przypadku nie będzie wielkiego komercyjnego
sukcesu, ale to ważny projekt. Myślę, że każdy artysta dąży do tego, by
mieć różne możliwości i kilka takich muzycznych przystani, w których
można cieszyć się graniem. To bardzo rozwija.
MUAM: Oczywiście, poszerzanie muzycznych horyzontów jest bardzo ważne!
MUAM: Miałam w planach zapytanie Cię o rolę basu w obu tych zespołach, ale już mi to pięknie wyjaśniłeś, za co bardzo dziękuję. Tak, zdecydowanie jest ten funkowy sznyt. Opowiedz zatem proszę o różnicach w procesie komponowania dla Leprous i SayWhat, bo pewnie i w tym przypadku jest nieco inaczej.
Simen: Komponując utwory SayWhat tworzymy aranżacje, ale też improwizujemy wokół melodii. Łatwo można wychwycić, które partie zostały wcześniej zaaranżowane. Najpierw powstaje melodia i sekwencja akordów, wokół której improwizujemy. Każdy z nas szuka przestrzeni dla siebie i pomysłu na to, co przekazać poprzez dźwięki. Gramy tak kilka razy, a następnie wybieramy jedną z wersji. Jest nieco inaczej niż w przypadku Leprous, gdzie melodia oparta jest głównie na riffach. W SayWhat jest więcej przestrzeni do zmian, do indywidualnego podejścia. Na Istansand zaaranżowaliśmy syntezatory, podkręciliśmy fortepianową solówkę, ale większość muzyki została zagrana na żywo. Nagraliśmy album w trzy dni. Po trzech dniach prób, przez trzy kolejne dni graliśmy każdego dnia album w całości. Następnie wybraliśmy dla każdego z utworów jedną z trzech zarejestrowanych wersji. SayWhat opiera się w dużej mierze na improwizacji i kompozycje są skonstruowane tak, by móc zagrać je na żywo w dowolnym momencie. Ta możliwość budowania indywidualnej przestrzeni sprawia też, że znacznie sprawniej można ukryć ewentualne potknięcia, grając dany motyw nieco inaczej, nadając mu nowego wymiaru. Jeśli aranże byłyby zwarte, wszelkie pomyłki byłyby bardzo wyraźnie wyczuwalne, a tak zawsze można pójść w nieco innym kierunku.
MUAM: Tak, jazz to tak naprawdę dialog między muzykami, taka rozmowa poszczególnych instrumentów....
Simen: Dokładnie. Poza tym nagrywanie w przeciągu kilku dni jest bardzo efektywne i pozwala zachować wydawniczą ciągłość. Można dawkować nowe utwory w określonych odstępach czasu, wydawać nową muzykę dość często... Trzy dni prób, trzy dni nagrań - tak zrobiliśmy.
MUAM: To tempo jest w dzisiejszych czasach istotne. Słyszałam ostatnio od jednego z muzyków, że aby utrzymać słuchaczy na Spotify, trzeba dostarczać na platformę nowe utwory co 4-6 tygodni. W tym tempie dacie radę! Ten algorytm jest chory...
Simen: Tak. W przypadku rockowego zespołu takie nagrania mogą zająć kilka miesięcy, a skoro tu udało się w trzy dni, to jest szansa ;)
MUAM: Istansand to połączenie nazw dwóch miast, prawda? Kristiansand i Stambułu (Istanbul). To bardzo sympatyczne i fajnie oddaje charakter tej muzyki.
.
Simen: Okładkę zrobiliśmy w podobny sposób. Rysunek to kolaż ze zdjęć dwóch miast. Miała być panorama Kristiansand, ale okazało się, że nie jest tak ikoniczna jak Oslo, więc wybraliśmy zdjęcie norweskiej stolicy, na które nałożyliśmy panoramę Stambułu. Oslo udaje Kristiansand ;)
MUAM: Haha! Dlaczego to właśnie Turcja jest dla Ciebie tak inspirująca?
Simen: Przede wszystkim to totalnie odmienny kulturowo kraj od Norwegii, którego historia została zbudowana na fundamentach Imperium Osmańskiego. To kultura sięgająca czasów przed naszą erą, ale dla Norwegów ważna też ze względu na Wikingów. Jest nawet norweska nazwa dla Stambułu, to Mikligarðr, co oznacza olbrzymie miasto. Wikingowie zamieszkujący Norwegię płynęli przeważnie na zachód, ale w Stambule na wielu budynkach znajdziesz graffiti nawiązujące do tych czasów. Dostali się tam dzięki sieci połączeń rzecznych.
To wspaniałe miast, jedno z moich ulubionych na świecie. Bardzo atrakcyjne dla wielu narodowości. Turecka muzyka jest niezwykła, jest w niej wiele arabskich wpływów. Dla niewprawionego słuchacza brzmienia tureckie i arabskie brzmią podobnie, ale choć mają wiele wspólnego, są to zupełnie inne muzyczne światy. Najbardziej cenionym kompozytorem na Zachodzie jest prawdopodobnie Mozart, tymczasem ze Wschodu wywodzą się zupełnie inne muzyczne tradycje, co innego uważane jest za tak zwaną muzykę klasyczną. Język tonalny jest zupełnie inny, znacznie bardziej zaawansowany niż nasz.
MUAM: Jest taki psychodeliczny zespół z Australii, nazywają się King Gizzard & The Lizard Wizard. Kilka lat temu członkowie zespołu zgłębiali tajniki skali mikrotonowej, która wywodzi się z muzyki wschodu i próbowali wpleść te brzmienia do muzyki zachodu... To było bardzo ciekawe i możemy posłuchać tej fuzji np. na "Flying Microtonal Banana".
Simen: Dokładnie. Turecka muzyka jest bogata w znacznie bardziej zaawansowane brzmienia, np. dzięki skali mikrotonowej. Jest dzięki temu znacznie więcej nut, w obrębie których można się poruszać. Nie jestem w tej materii ekspertem i jestem trochę zbyt pochłonięty innymi projektami, by dokładnie zgłębiać tajniki tego brzmienia. Gdybym sam zaczął grać muzykę arabską czy turecką, pewnie wyszedłby z tego niezły syf, dlatego też zaprosiłem do współpracy eksperta, jakim jest Cenk. W muzyce piękne jest to, że umożliwia przenikanie się różnych gatunkowych światów, przestrzeni. Możesz zwrócić się do kogoś, kto jest obeznany w danej materii i wspólnie stworzyć coś ciekawego i jakościowego. To ogromny zaszczyt i przyjemność współpracować z tak zdolnym artystą jak Cenk Erdogan. To zdecydowanie jeden z najwspanialszych muzyków, z jakim miałem przyjemność pracować.
MUAM: Marzysz jeszcze o jakiejś współpracy z kimś, kogo podziwiasz?
Simen: Oj zdecydowanie, jest wielu takich artystów. Choćby wybitny norweski pianista Eyolf Dale, którego styl gry jest absolutnie unikalny. Potrafi zagrać dwa zupełnie różne rytmy jednocześnie. To zaskakujące i wspaniałe. Albo Daniel Herskedal, który gra na tubie i współpracuje z wieloma artystami tworzącymi muzykę pop. Myślę, że współpraca z osobami, które mają zupełnie inne spojrzenie na muzykę niż ty sam jest niezwykle cenna. Pozwala spojrzeć z zupełnie innej perspektywy.
Chciałbym też kiedyś pograć z kimś, kto gra na rogu. Od lat podziwiam też basistę Michaela League, który jest liderem grupy Snarky Puppy. To bardzo znany i ceniony kolektyw. W międzyczasie Michael współpracuje też z innymi muzykami w ramach nieco mniejszych projektów. Bardzo podoba mi się ta artystyczna ścieżka i staram się w swoich działaniach podążać podobną drogą - działać prężnie w ramach Leprous i w międzyczasie powoli rozwijać inne ciekawe artystyczne projekty, by stale poszerzać horyzonty.
MUAM: Pamiętam, że jakiś czas temu wspominałeś w swoich mediach społecznościowych o tym, że uwielbiasz Tigrana Hamasyana...
Simen: Zacząłem słuchać Tigrana Hamasyana kilka lat temu, gdy odkryłem fenomenalny album "Mockroot". To płyta, która przekracza gatunkowe granice, łącząc jazz, muzykę akustyczną i progresywne brzmienia. To wybitny materiał. Marzy mi się, by zagrać kiedyś na basie w zespole Tigrana, chciałbym też pojechać wspólnie z nim w trasę, czy to z Leprousem czy z SayWhat. Uwielbiam go!
MUAM: Nie dziwię się, jest doskonałym muzykiem. A czy wg Ciebie są jakieś różnice między publicznością jazzową i rockową, czyli choćby docelowym odbiorcą muzyki Leprous i SayWhat? W dzisiejszych czasach te gatunkowe ramy mocno się zacierają...
Simen: Trochę tych różnic jest mimo wszystko. Przemysł muzyczny to taka duża
bańka, w której znajdują się mniejsze bańki, które dość znacząco różnią
się od siebie. Społeczność rockowa i jazzowa mimo tych różnic mają coś wspólnego. Miłośnicy jazzu często postrzegają muzykę podobnie do fanów muzyki progresywnej, szukają czegoś bardziej wyrafinowanego, czują, że ich gust muzyczny jest wyjątkowy.
W koncertowych okolicznościach te różnice są też widoczne. Publiczność jazzowa słucha muzyki najczęściej na siedząco, rzadko są to koncerty ze stojącą publicznością, rzadko też zdarzają się tańce, szaleństwa, jak na koncertach rockowych. Zwykle na jazzowych koncertach ta publiczność jest mniejsza i bardziej wyselekcjonowana. Jest też taki "środowiskowy" żart, mówiący o tym, że muzyk rockowy gra trzy akordy dla tysięcy ludzi, a jazzowy tysiące akordów dla trzech osób. Tak to jest, że jazz przeważnie nie ma takich zasięgów popularności jak rock... Jasne, jest kilka znanych jazzowych miejsc na świecie, choćby w Nowym Jorku, do których jeśli jesteś zaproszony, to znaczy, że coś w tym jazzowym świecie znaczysz, ale to jednak rzadkość.
Tak to już jest w tym przemyśle muzycznym. Dlatego też chcę rozwijać się na różnych artystycznych polach, mimo że część z nich pewnie nie będzie tak znacząca, jak Leprous. Jest na świecie mnóstwo ludzi, którzy osiągnęli sukces, ale są nieszczęśliwi, niespełnieni artystycznie i takiego braku możliwości realizacji pasji chciałbym uniknąć.
MUAM: Jak najbardziej rozumiem, co masz na myśli. Trzymam mocno kciuki! W Polsce ta scena jazzowa jest całkiem spora i znacząca na światowej arenie, głównie za sprawą tego, że kilkadziesiąt lat temu artyści tacy jak Leszek Możdżer, Urszula Dudziak czy Tomasz Stańko wyjeżdżali do Stanów Zjednoczonych, by tam się artystycznie rozwijać i wracali do kraju po latach jako wielkie gwiazdy. Może to jest ta tajemnica sukcesu? Wyjechać na jakiś czas do USA i wrócić po latach do kraju...
Simen: Prawdopodobnie tak. Chcielibyśmy zagrać w Polsce, przyjrzę się bacznie festiwalowym ofertom. Z tą popularnością jazzu w Norwegii jest podobnie. Słynny norweski saksofonista Bendik Hofseth, z którym miałem przyjemność współpracować przy okazji utworu "Hardanger" z EPki SayWhat, wrócił z USA jako wielka gwiazda, podążając szlakiem Michaela Breckera. Jasne, fajnie byłoby tak wyjechać i się rozwijać, ale jak wiesz, rodzina to mój priorytet. Tęsknię za nimi, gdy jestem w trasie z Leprous, a co dopiero, jakbym miał być tam dłużej...
MUAM: Oczywiście, rodzina jest najważniejsza. Mam jeszcze jedno luźne pytanie - słuchasz muzyki ze swoją córką? Jak reaguje na Twoją twórczość?
Simen: Tak, właściwie cały czas. Mojej twórczości raczej wspólnie nie słuchamy, bo Mała robi się wtedy dość szybko niecierpliwa, ale słuchamy wspólnie muzyki. Jednym z jej ulubionych nagrań są "Planety" Gustava Holsta (pewnie dlatego, że jej mamą jest wiolonczelistka, która jest specjalistką od muzyki klasycznej). Uwielbia też Michaela Jacksona. Pomiędzy te dwie skrajności możesz jeszcze wpisać muzykę dla dzieci. O wilku mowa, właśnie wrócili!
MUAM: Uwielbienie do Michaela Jacksona zdecydowanie rozumiem, bo też byłam fanką tych dźwięków w jej wieku.
Simen: On jest najlepszy, w końcu jest królem popu!
MUAM: Tak! Nie będę Cię już dłużej zatrzymywać. Ciesz się wspólnym czasem z bliskimi, tym bardziej, że trasa tuż tuż. Dzięki piękne za wspólny czas, to była czysta przyjemność. Udanego wieczoru!
Simen: Dzięki, Tobie również. Paaa!
"Istansand" ukazuje się 28 lutego 2025 roku.
Znajdziecie go tu: https://open.spotify.com/artist/6xfo0Ia4hQSVReSBWCcFbB
Więcej o SayWhat tu: https://saywhatband.com/
A jeśli chcecie poczytać więcej o roli Simena w Leprous, zajrzyjcie tu:
https://www.miedzyuchemamozgiem.eu/2024/12/simen-brven-leprous-basista-jest.html
ENGLISH VERSION
Creativity, constant search for inspirations, exciting music discoveries and artistic development - it's the only right way for a true artist like Simen Borven, who broadens his horizons all the time, developing various music projects in between touring with Leprous.
I had an honour and absolute pleasure to talk to Simen again, this time considering his jazz project called SayWhat, which takes it's roots from the student times. Why jazz? What was the idea for this band? What's the difference in the role of bas guitar in rock and jazz music? Why's Istanbul such an inspiring city? That's mostly what we've talked about a few days before the release of the new beautiful SayWhat's album "Istansand".
|
| SayWhat with Cenk Erdogan |
Między Uchem A Mózgiem: How was your day? I'm sure quite intensive and loads to do before the next step of Leprous tour...
Simen Borven: Pretty good, even though I got a little bit sick last couple of days. We’ve got a cold in a family, everyone has to go through it, but I’ve been trying to work today and write some music for my solo record. I'm about to go for a walk with my dog before my family is back home :)
We've released a new single with SayWhat with the live video from the studio. It's the title track from our album "Istansand". There's a lot of things happening all the time, like always.
MUAM: Great, let's go then and talk about jazz and the upcoming album in the meantime :)
Simen: Yes please! That's the plan!
MUAM: I’ve seen the videos, they're both really good, catching the band energy and the studio vibe so well! Seems like it was a very good session. You’re releasing the new album in a few days 😊 I really love the soothing, relaxing vibe of this music. What was the idea for this album?
Simen: The idea for this album was to cooperate with Cenk Erdogan, the featuring artist there. The four Norwegians and the Turkish master of the guitar – that was the idea. The four of us has met at the consevatory, we played together a lot during our student days and then we decided to do something new as a band during the pandemic. One day, being on a bus, SayWhat's guitarist Steinar Jeffs send me the short video of Cenk Erdogan, an instagram reel with a message – listen to this brilliant guitar player, it would
be so cool to play together with him.
He send me this video with Leprous
in mind, because his style of playing was quite similar to the way Raphael Weinroth-Browne plays his cello. We also worked with
Raphael on one song, Kristiansand – there’s a music video for this
one too. I decided to do something with this and send Cenk a direct message. He was interested in the collaboration - not only he knew about Leprous, but also was excited to meet and play together with SayWhat one day. Then I got back to Steinar saying - Leprous is not to making the record with Cenk, but we are, so get ready!
MUAM: That’s an interesting story! What was the next chapter?
Simen: In the beginning of January 2023 Steinar and myself travelled to Istanbul to write the music or some pieces together with Cenk and then during the summer 2023 we did the recording session here in Kristiansand. The album’s been lying around for a while mostly due to the fact that most of us are really busy. I’m pretty active in Leprous and other guys have their own projects. Nicolay Svennæs the keyboard player is also a Rendezvous Point member and a producer for a lot Norwegian pop artists, so it’s been hard to schedule the release. It needed to come out soon, so we decided to do it at least. It's a digital release for now, but we're planning to press some physical stuff soon and play some live shows - not a 4-5 week tour, just a few shows somewhere in Europe - Norway, Turkey and some other countries maybe.
MUAM: It would be so nice to hear you live one day. This is your second album. You’ve released something before, am I right?
Simen: Yeah, we released an EP back in 2011, yeah, a while ago… We re-released the EP with the additional tracks as an album under name "Scenery". That's what you'll find on Spotify. We’ve started playing together in our student years, so it’s been about 15 years since we graduated college, the conservatory, that’s also where the name is from – we used to play super funky progy stuff and at some point we just decided to calm down – don’t know why. I came up with this name and it stayed with us.
At the end of our student years we decided to write a bit more landscapy, soundscapy music - very calm, not as technical and we stuck with it. First and foremost I really appreciate playing together with old friends – that’s what the project is all about. It is like exploring music together with friends. It will never become like a huge commercial success for us, but I think it’s important as a musician or artist to have certain projects and focus more on the joy of playing music.
MUAM: Sure. That's the point - it's all about the need to broaden the artistic horizons.
Simen: Exactly. I would never play the way I do in Leprous without SayWhat, because my way of playing bass and kind of taking up space in the mix - harmonically and melodically, comes from the jazz and r'n'b frame of mind. You can hear it all over Leprous music, on songs like "Like A Sunken Ship", "I Lose Hope", "Have You Ever" - it comes from that jazz, r’n’b frame of mind and you can hear it all over Leprous music. On songs like Like A Sunken Ship, I Lose Hope, Have You Ever – all of them are very rhythmical, more in an r’n’b sense of groovy, not extremely funky. I’m also very inspired by afro-american music styles. I was studying the popular music in my Bachelor's and afro-american style is the most popular and crucial in a way you think about and feel the rhythm. That’s why it’s very dominant in SayWhat and Leprous when it comes to my playing style.
MUAM: I was about to ask you about the role of bass in Say what and in Leprous and the differences, but you explained it so well. What about the writing process then? Was it a kind of free improvisation or rather the planned form?
Simen: The way of writing in SayWhat is that we have some arrangements. It’s easy to hear which part was arranged and which was not, but really we just play around with the melody. Someone of us writes the melody and chord progression and we kind of set the vibe together. We always arrange the songs together by playing the music a few times together to enable everyone to find his space in the music and express himself a bit differently every time. It's not like very riff-based as in Leprous for example. In SayWhat the rules are a bit different - there’s more space to change things up each time you play through a piece, so a new album is a live recording from the studio.
We’ve done a few arrangements in Istansand - we added a synth and dubbed the piano solo and a few more additions, but it’s more or less performed live, we just selected one take out of three takes for every piece, so we recorded the whole album in three days. It's all about the space and theritory.
If you play a lot of improvised music you tend to be able to perform live pretty consistently – that means when you’re making a live recording, it’s very coherent, because you’re used to it if you improvise. When there’s space in the music, a small fuckup can be covered up by repeating it or changing the direction of the melody. When the rules are more strict in the arrangement, every mistake is more transparent… During a solo you can play around with the note and make a solo take a new direction.
MUAM: Jazz is like a dialogue between the instrumentalists, between people…
Simen: Exactly. So when we’ll be recording, there’s maybe a good idea to reherse for three days and then record during three days. That’s what we did basically – rehersed for 3 days and then went to the studio to have it done. It’s an extremely effective way of working, because it allows you to pump out music all the time, so you can release it quite often...
MUAM: I’ve heard that a band needs to release the new music every 4-6 weeks to keep the listeners on Spotify, so that’s a good idea to do it the way you explained...
Simen: Exaclty 😊 That’s the process, extremely different from the rock band, where it can take up to half a year, or at least a few months to record an entire album.
MUAM: Istansand is a combination of Kristiansand and Istanbul, am I right? That’s really nice and funny play with words...
Simen: It is, the cover is actually done this way too. The picture is a collage - we tried with the picture of Kristiansand, but it isn’t as iconic as Oslo, so we had to choose the picture of Oslo and then layer it with the picture of Istanbul – let’s just pretend it’s Kristiansand 😉
MUAM: Allright! Why’s Turkey so inspiring to you?
Simen: First of all, Turkey is extremely diverse from Norway when it comes to culture. All the way from the Ottoman empire up to the modern day, a lot of things have happened.
For Norwegians it holds a special place in the heart. There’s actually a Norwegian word for Istanbul – Mikligarðr, it means the grand or the big city. The Vikings, especially the ones sailing east, most Norwegians sailed west actually, but you’ll find the Viking graffiti on certain buildings... You can get to Istanbul by river networks. It's an amazing city, so attractive for many nations among the ages.
It’s definitely one of my favourite cities in the world. The turkish music is obviously full of arabic vibes, which at least to western ears sound pretty similar, but the music from the East is a different music universe. People from the West regard Mozart as the greatest composer ever, but there's whole different tradition, the other brand of classical music, a differnt tonal language, it’s so much more advanced that ours.
MUAM: There’s an australian psychadelic band called King Gizzard & The Lizard Wizard. They tried to learn this musical language and bring the eastern vibes somehow to the western music using the microtonal scale on the album "Flying Microtonal Banana"…. That was interesting 😊
Simen: Exactly. Turkish music is full of way more advanced scales, like the microtonal scale. They have more notes to play around. I’m not sure how many, I haven’t studied it, I think I’m too old and too preoccupied really to learn that language properly, because it can kind of yell a bit appropriation if you want to play authentic turkish/arabic music. It will just sounds like shit played by a stranger, but that’s the cool think about music - you can combine it with your style and work with the expert. Instead of learning to master it, I can ask a master like Cenk Erdogan and have the pleasure of playing together. That’s such a privilage to work with an expert like him. He’s definitely one of the best musicians I’ve worked with.
MUAM: Do you have any other dream collaborations?
Simen: Sure! There’s a Norwegian Daniel Herskedal – he’s a tubist and a versatile player, I’d love to have his sound on our stuff at some point. I also admire Eyolf Dale - his playing style is very unique, he’s a pianist, who can play two
different rhythms, not like polirhythms, but two separated rhythms…It’s a
very sporadic and unexpected way of playing. It will be also cool to work with a horn player. I feel it’s healthy to work together with musicians who make choices you wouldn’t have done, radically different from what you’re used to. It broadens the horizons.
There’s a base player that I really look up to, his name is Michael League. He has a band called Snarky Puppy - the big ensemble doing crazy stuff for millions of listeners. However he also does some small collaborations that are not under the radar, but they do not have the fame recognition as Snarky Puppy. I’d love to somehow follow this kind of career path, having interesting projects, working on music that is interesting and develop artistically.
MUAM: I remember you've mentioned Tigran Hamasyan on your socials as an inspiration too...
Simen: I started to listen to Tigran Hamasyan a few years ago and I discovered the album Mockroot. Tigran really pushes the boarders between live performed jazz, heavy acoustic sound and prog vibes initially. I would love to play in his band as a bass player with my SayWhat hat on or I would love to share the stage with him, as a member in Leprous, that would be so cool either way. Tigran Hamasyan is amazing!
MUAM: I'm not surprised, he's a phenomenal musician. What is the difference between the rock and the jazz audience from your perspective? I feel the genres are being mixed these days and those differences are not that crucial anymore...
Simen: There are still so many differences. First of all, the music industry is a big bubble with smaller bubbles inside and the rock bubble is slightly different from the jazz bubble even though it kind of consists of the same categories. The jazz audience is pretty similar to the prog audience, in a way they consider themselves to be a bit sophisticated and their taste of music as more important or something. Jazz audience is mostly seated, they rarely stand up on a gig or show. If the concert locations are dependent on the musicians, it’s always the seated audience and mostly smaller than on the rock concerts.
There’s like a joke about rock/jazz music – the rock musician plays three chords in front of a thousand people whereas jazz musician plays a thousand chords in front of three people. So obviously you can’t reach the heights of the jazz industry and then be big and sell out the venues. There are some very famous jazz venues all over the world, like jazz clubs in New York. If you’re invited to play there you’re most likely making a good living of playing jazz, but that’s a few…
That’s the way it is in music industry in general… I’d love to keep on playing in Leprous, enjoying the thing built there and then slowly but surely build other projects that might not be commercially successful, but give me artistic insights to keep the fire burning. There’s a lot of successful, but very unhappy and unfulfilled people and that is because they stop learning about stuff, stop exploring - that’s the key to progression and artistic happiness. So that’s what I’m gonna keep doing 😊
MUAM: Definitely! I keep my fingers crossed for you. Well, however in Poland the jazz scene is quite big. People are interested in this music, there’s a tradition of listening to jazz. There were some famous musicians like Leszek Możdżer, Tomasz Stańko or Urszula Dudziak, who travelled to the US and came back to Poland as stars. Maybe that’s the point to be successful in this music genre? Stay in the US for a while…
Simen: It will be cool to come and play in Poland 😊 I’ll try to reach some festivals then!
The same situation was with Bendik Hofseth, the saxophonist, who's playing on „Hardanger” on SayWhat's EP😊 He took over for Michael Brecker in steps ahead, stayed in the US for a few years before moving back to Norway and becoming a star.
Exactly, that would be nice to do it that way, but you know, the family is the priority - after a few weeks on tour with Leprous you miss them so much…
MUAM: I see what you mean! Talking about the family, the last question - I was wondering, do you listen to music with your daughter? Does she like the stuff you play?
Simen: all the time! We don’t listen to my music as much, but we listen to music. Sometimes she wants to listen to my stuff, but she gets quite unpatient quickly, so we mostly listen to everything from one of her favourite pieces - „The Planets” by Gustav Holst, because her mother is a classical musician, a violinist in the orchestra, up to children songs and Michael Jackson.
MUAM: That’s funny because I was also a fan of Michael Jackson when I was a kid her age, so I understand.
Simen: He’s like the best, a true king of pop. What more do you need to be happy…
MUAM: So true! I won’t keep you long, it’s about time to finish - a family time now. Thank you so much, it was a pleasure to talk to you. Have a great evening, bye!
Simen: Same to you! Bye!
"Istansand" is out on 28th February 2025 .
You'll find it here: https://open.spotify.com/artist/6xfo0Ia4hQSVReSBWCcFbB
Check more about SayWhat here: https://saywhatband.com/
If you'd like to read more about Simen's role in Leprous, check this interview:
https://www.miedzyuchemamozgiem.eu/2024/12/simen-brven-leprous-basista-jest.html
